Geboren in 1960 te Boxtel, maar opgegroeid en wonende in Eindhoven vanaf 1968. 1e uitzending UNIFIL in 1980/1981 als Hersteller Aggregaten. 2e uitzending EUFOR in 2010 als Sergeant Distributie. Beroep: Technisch tekenaar en sergeant-majoor communicatie (reservist) bij 13 Lichte Brigade-30 Natresbataljon.
Geboren in Boxtel, maar opgegroeid in Eindhoven in de wijk Oud-Woensel. In 1979 werd mijn broer opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen. Hij koos voor de uitzending Libanon. United Nation Interim Force In Libanon. Na zijn opleiding was hij een half jaar op uitzending. Na mijn middelbare schoolopleiding moest ik ook een keuze maken. Werken of verder studeren? Ik hoefde niet in dienst omdat mijn broer al was opgekomen (broederdienst), maar na zijn spannende verhalen over zijn tijd daar, wou ik ook!
Ik melde mij aan en na een opleiding bij de Genie in Vught ging ik in september 1980 naar Libanon. Boven de stad Beiroet ging het vliegtuig al cirkelend dalen richting de landingsbaan. Er was geen rechte benadering mogelijk, omdat men anders over risicogebied moest vliegen. Met Franse (open) legertrucks werden wij naar ons gebied in Zuid-Libanon vervoerd. Een vreemde gewaarwording. Bij diverse controleposten van verschillende groeperingen stonden gewapende mannen. Sommige nog kind. Luid roepend “UN United Notting” en dan die bekende wijsvinger langs de keel! Vreemd, dit is toch een vredesmissie was ons verteld in Nederland. Een week geleden was ik nog aan het dansen in discotheek Maddox op de Markt in Eindhoven. Bizar!
Iets meer dan zes maanden in Libanon. Ik zat bij de eerste shift bij inroteren en bij de laatste shift uitroteren. Dit heeft alles te maken met ‘Hand-over, Take-over’. In die zes maanden was vooral de groepsbinding super. Samen dingen voor elkaar krijgen. Wij vormden onderling een hechte groep en konden ook goed aansluiting vinden bij de bevolking. Bij slecht bericht van thuis (brief) steunden wij elkaar. Relaties gingen uit, omdat men zo lang weg was?!
Ontspanning en spanning wisselden elkaar af. Af en toe een feestje toen bijvoorbeeld de damesgroep ‘Babe’ naar ons kamp kwam, maar regelmatig ook bunkeralarm of rondombeveiliging als er weer aan het rommelen was tussen Israël en de PLO. Helikopters en straaljagers vlogen dan soms laag over en verderop hoorde je een inslag. Je liep altijd met je wapen, scherfvest en helm op de man. We kijken altijd hals reikend uit naar de post. Brieven van je ouders, broers, zusje, neven en nichten. Je merkt dat ze bezorgd zijn. Als er weer beschietingen zijn in ons gebied, schrijf ik meteen naar mijn moeder dat het goed gaat. Die brief komt echter 2 tot 3 weken later aan in Nederland. Bellen mocht niet. Internet, email en sociale media was er nog niet.
Mijn tweede uitzending was 30 jaar later. EUFOR (EUropean FORce) in Bosnië Herzegovina. Inmiddels ben ik dan getrouwd en heb 3 kinderen. Ik ben dan al meerdere keren in Bosnië geweest. Met Nederlandse Bosnië-veteranen om schooltjes op te knappen. Men krijgt dan het ‘gevoel’ dat er nu eindelijk iets tastbaars gedaan kan worden voor de bevolking.
EUFOR heeft de taak om de handhaving van de Dayton akkoord in de gaten te houden. Vanuit het internationale kamp Butmir in Sarajevo gaan wij de LOT huizen (Liason Observation Teams) ondersteunen. Verschillende teams van diverse internationale partners. Duitsers, Ieren, Polen, Chilenen, Roemenen, Bulgaren en Amerikanen. Het land is ontzettend mooi, maar de spanning nog steeds voelbaar. Het land is in een opbouw fase, maar de vrede fragiel. De taxi vanuit Sarajevo brengt je bijvoorbeeld niet naar de hoofdpoort van het kamp. Dit is Servisch gebied. De chauffeur durft niet. Het risico is dat hij door de politie wordt aangehouden en moet betalen. Corruptie volop. Ook zijn er overal nog mijnenvelden en EUFOR is druk bezig om deze op te ruimen of te coördineren.
Mijn taak is de distributie van goederen voor onze Nederlandse militairen op het kamp en bij de LOT-huizen. Goederen zoals uitrustingen, maar ook wapens en munitie.