Uitzending Kabul HQ ISAF Maart 2007 t/m September 2007
Goh, wat kan ik vertellen.
Ik heb mijn uitzending als heel prettig ervaren, heb niet echt schokkende dingen meegemaakt, maar wil wel een aantal anekdotes delen.
Allereerst de reis naar Kabul met ‘maybe airlines’.
Het heeft letterlijk 6 dagen geduurd voordat we uiteindelijk in Kabul konden landen.
De ene keer was het te bewolkt, andere keer mochten we niet over Iran vliegen.
Gelukkig was mijn schoonvader in die tijd commandant van 334 SQN in Eindhoven, en ik had regelmatig contact met hem via de mail (in het hotel 5 dollar per minuut!).
Uiteindelijk stuurde hij een mail, morgen gaan jullie landen, en inderdaad we zijn geland, en hoe!
Toestel klapte neer , alle bagagebakken vielen open en ik meen zelfs een TL bak naar beneden te hebben zien komen!!
Bleek dat de eerste piloot nog onervaren was, maar zoals men misschien weet, Kabul ligt in een kom en met slecht zicht is het daar moeilijk landen.
Wat had mijn schoonvader gedaan: hij had een ex hercules piloot ingepland voor de landing!!
Maar goed, 6 dagen in de emiraten klinkt niet slecht natuurlijk, maar we wisten dar er dus ook een groep 6 dagen op Kabul zat te wachten tot wij geland waren, zodat ook zij naar huis konden.
Dan was er het bezoek van (toen nog) Prins Willem Alexander, mooi om in een oorlogsgebied te kunnen praten met hem, wat een ‘normale’ man is het toch..
Op het moment dat je op uitzending bent sta je er niet bij stil, maar pas als je terug bent, denk je regelmatig: “ toch zijn we een paar keer goed weggekomen” . Neemt niet weg dat ik gewoon blij ben heelhuids teruggekomen te zijn, wat we van anderen helaas niet kunnen zeggen.
Het is moeilijk om je verhaal te doen aan mensen die het niet begrijpen, dat is denk ik ook waarom veel veteranen ‘het er maar liever niet over hebben’. Ook al heb je niets meegemaakt op uitzending, je hebt wel 4 of 6 maanden op je tenen gelopen, al je zintuigen stonden op scherp want er kan ieder moment iets gebeuren….Dat doet iets met je.
Ik kan me nog herinneren dat de ANA bus in kabul doelwit was van een bom auto, alle 100 inzittenden kwamen om. Een van mijn ‘locals’ kwam niet opdagen op het werk. Je maakt je zorgen. Anderhalf uur later komt hij binnen wandelen, roetzwart in zijn gezicht. “are you ok”? vroeg ik. Ga even zitten, ik bracht hem een kop thee, hij zegt “i’m fine, is it ok if i call my parrents”? Tuurlijk zeg ik.
Ik sprak de taal niet maar de toon van het gesprek was relaxed, alsof hij tegen zijn vader zei: “heb je gehoord over de aanslag? Nee het gaat goed met me, wat eten we vanavond?” bizar om te zien hoe die jongens er mee om gingen. Ik sprak hem er later op aan, hij zei: “ het is hier al 35 jaar oorlog, het hoort erbij”. Elke keer als ik daar aan terug denk, besef ik me hoe goed we het in Nederland hebben, en dat inderdaad vrijheid niet vanzelfsprekend is..