Een dag uit het leven van een uitgezonden militair.
Er is mij gevraagd of ik een stuk wil schrijven(typen) over mijn ervaring als uitgezonden militair. Ik doe dat niet vaak maar vond dit wel een mooi moment om wat te vertellen over mijn periode in Afghanistan.
Ik ben uitgezonden geweest van 20 februari tot en met 30 juni 2007.
Mijn peloton ging als beveiliging van verschillende posten op Kaf (kandahar Airfierld) en 1 post op TK (tarin kowt, Kamp Holland), wij vielen deze periode als landmachters onder de luchtmacht.
Het was erg afwisselend werk en heb dan ook veel gezien en gedaan. De hoofd taak was dat wij bij een ingang de vrachtwagens van de Afghanen doorzoeken en ook de chauffeurs fouilleren voor ze het kamp op mochten. In deze periode heb ik ook veel kunnen sporten en waren er op het kamp genoeg faciliteiten om je te vermaken. Tuurlijk maak je leuke dingen mee maar ook minder leuke. Een paar leuke dingen waren dat ze vooral bleven zeuren over mijn haar wat al kort was maar wat nog korter kon dus toen er een tondeuse te voorschijn kwam heeft die ook mijn heeft even bewerkt, ik moet zeggen het was erg verfrissend maar in die Afghaanse zon moet je ook je hoofd wel goed insmeren.
Tevens hebben we ook op het kamp wat raketinslagen gehad waarvan er 1 wel een verfrissende is geweest. Ook militairen moeten naar de wc en ja waar gaat dat allemaal heen nou dat noemen ze de shitpit. Misschien kunnen jullie het al raden jawel 1 van de raketten belande in de shitpit, gelukkig leefden wij daar niet heel dichtbij en hadden wij geen stankoverlast. Maar buitenlandse collega’s wel waarvan er 2 zelf net in een open auto langs reden.
We werkten met 2 Amerikanen die de Afghanen inschreven en ze een bezoekerspas gaven. Ondertussen zorgden wij dat de Afghanen gefouilleerd werden en ze in hun wachthok bleven tot de vrachtwagens doorzocht waren. Ook bij dat wachthok stond 1 van ons om op te letten, helaas was dat nodig. Wij konden terug naar onze fabs als alle Afghanen weer het kamp af waren.
Maar om terug te komen op mijn titel zal ik er een dag uitlichten die mij erg is bij gebleven.
Ik heb in totaal een maand op TK gezeten omdat we daar ook nog een post hadden. Voor mij was dat een prima plek met veel bekenden van zowel mijn eenheid toen als mijn vroegere eenheid. Een paar dagen voor ik terug moest naar KAF hebben de eenheden buiten de poort een paar zeer zware dagen. Op een van die dagen komen we in een hele lange blackhole ( geen internet contact of ander contact met de buitenwereld) er is flink geschoten over en weer en er zijn gewonden gevallen. Blackhawks en chinooks vliegen af en aan met gewonden en gevangen genomen taliban strijders.
Op een gegeven moment krijg ik te horen dat er meer gewonden komen, de ambulances staan klaar en ik kijk er naar hoe de heli’s binnen komen tot het moment dat er nog 1 heli staat en het personeel van de ambu de brancard eruit wil halen wat niet helemaal lukt. Ik bedenk mij geen moment en ga helpen. Dus samen de brancard eruit gehaald en al lopend naar de ambulance valt zijn arm steeds naast de brancard. Ik leg die arm er elke keer weer op en in gedachten zeg ik houd die arm is bij je. Vol van de adrenaline en ook automatische piloot heb ik niet goed gekeken. Maar deze collega had het kleed helemaal over zich heen liggen, Ik ben toen best van mijn eigen reactie geschrokken, want het was logisch dat hij zijn arm niet meer bij zich kon houden.
Dit was een heftige periode in Afghanistan waarbij meerdere collegaś omgekomen zijn. Wat ik ontzettend mooi vond is dat er voor elke collega een heel mooie ceremonie opgezet is en waar ik ook elke keer zeer van onder de indruk was, tevens werd de kist met het stoffelijk overschot begeleid tot in het vliegtuig en waarbij alle militairen die aanwezig waren op het kamp een erehaag vormden, wat ook zeer indrukwekkend was.
Dit over een dag uit het leven van een militair.
Inmiddels is het voor mij 13 jaar geleden dat ik de dienst uitgegaan ben. Ik heb bijna 9 jaar gediend en altijd met volle overgave en dat zou ik nog steeds doen.